تعیین غلظت منگنز
در مرحله اول آزمایش، 0.5 گرم از آلیاژ را در ظرف شیشه ای با ظرفیت 400 میلی لیتر قرار داده و با 40 میلی لیتر اسید نیتریک که تا نیمه با آب مخلوط شده است، پر می کنند.
پس از حل شدن فرومنگنز، مقدار کمی اسید هیدروفلوئوریک به مایع حاصل اضافه می شود. سپس محلول حرارت داده می شود و به مدت 5 تا 10 دقیقه در جوش باقی می ماند. سپس 25 میلی لیتر اسید سولفوریک رقیق شده با آب به نسبت 1 به 4 به مایع اضافه می شود. محلول حاصل تا زمانی که بخارات اسید سولفوریک شروع به تشکیل شدن کنند، می جوشانند. سپس مایع را در یک فلاسک حجمی ریخته و آب به آن اضافه می کنند تا به علامت 500 میلی لیتر برسد.
100 میلی لیتر محلول با پیپت از ظرف گرفته می شود و آن را در شیشه ای با ظرفیت 600 میلی لیتر قرار می دهیم. سپس موارد زیر به ترتیب به ظرف اضافه می شوند:
0.5 گرم اوره؛
محلول پیروفسفات سدیم (150 میلی لیتر)؛
محلول بروموتیمول آبی (15 قطره).
سپس اسید کلریدریک به مخلوط حاصل اضافه می شود تا محلول سبز شود. سپس مایع با محلول پرمنگنات پتاسیم تیتر می شود. غلظت منگنز در آلیاژ در نهایت با فرمول X=(T*V*100)/m تعیین می شود، که در آن:
تیتر محلول؛
حجم محلول صرف شده برای تیتراسیون (ml)؛
وزن نمونه آلیاژی
هنگامی که چنین آزمایشاتی به صورت موازی انجام می شود، اختلاف در نتایج نباید از 0.5٪ تجاوز کند. محتوای منگنز در آلیاژ، که در طول آزمایشات ثبت می شود، هزینه آن را تعیین می کند. هر چه غلظت عنصر شیمیایی اعلام شده بیشتر باشد، قیمت فرومنگنز نیز افزایش می یابد.
تعیین گوگرد
محتوای چنین ناخالصی در آلیاژ را می توان با 3 روش تعیین کرد:
جذب مادون قرمز-
تیترومتری
کولومتریک
روش اول بر اساس سوزاندن نمونه در یک محیط اشباع از اکسیژن است. محتوای دی اکسید گوگرد حاصل توسط یک آنالایزر اندازه گیری می شود که میزان تابش مادون قرمز جذب شده توسط ناخالصی را تعیین می کند.
روش تیترومتری برای تعیین گوگرد در فرومنگنز بر اساس سوزاندن آلیاژ در شرایط مشابه و به دنبال آن جذب ذرات SO2 توسط آب است. مخلوط حاصل با محلول سدیم در حضور نشاسته یا سایر شاخص های تایید شده تیتر می شود.
روش کولومتری شامل جمع آوری دی اکسید گوگرد تولید شده در نتیجه سوزاندن آلیاژ در ظرفی با محلول جذبی است. این روش بر اساس اندازه گیری مقدار برق مصرف شده برای بازگرداندن محلول به دست آمده به مقدار pH مورد نیاز است.